Welsh Journals

raâs>a?a M»ì3Lijx?m Rhip. 34.] HYDREF, 1845. [Cyf. III. PREGETII GAN Y DIWEDDAR BARCH. J. LEWIS, D.D., (PARHAD O Tü DAL. 195.) II. Beth sydd mor ddymunolyn mar- wolaethyr uniawnfel y mae yr annuw- iol yn ei ddymuno'. Barnwyí nad yw yr annuwiol yn dymuno y farwolaeth hon, ond yn unig fel y gallont ddianc rhag y gosp ag y maent mor gyfiawn yn haeddu fel canlyniad eu pechodau. Er eu bod wedi caru a dilyn pechod fel pe buasai y cyfaill goreu, maent yn arswydo y caníyniad o hono, yr hyn yw marwolaeth dragywyddol; maent yn brawychu wrth feddwl am uffern ; a dyma yr unig reswm fod dyn dryg- ionus yn dymuno marwolaeth y cyf- iawn. Oblègid nid yw efe erioed wedi profi yr hapusrwydd sydd i'w gael mewn mwynhad o Dduw, am hyny ni ofidiai efe byth am golli y nefoedd, pe gallai ddim ond dianc rhag uffern a chosp. Yr unig wahaniaeth a wel yr annuwiol rhyngddynt eu hunain â'r uniawn, a'r hyn a ddymunant hwy, yw, na chaiff yr uniawiî eu cospi. Oiid mae y gwir wahaniaeth rhwng marw- olaeth y naill a marwolaeth y llall yn fawr iawn yn wir, yr hwn a ddarlunia Solomon feì y canlýn :—" Y drygionus a yrir ymaith yn ei ddrygioni; ond y cytìawn a obeithia pan byddo marw," Diar. 14. 32. Dengys hyn, mewn modd cyffredinol, y gwahanîaeth rhwng y cyfiawn a'r drygionus : y mae y dryg- ìonus yn cael ei dori i Iawr yn eí ddryg- joni, ac yn cael ei yru yniaith mewn braw a dyehryn. Pan mae yn myfyrio ai' yr amser a gamdreuliodd, a'r tragy- ^yddoldeb arswydus sydd yn baí-òd 1 w dderbyn, rhaid ei fòd yn y trallod mwyaf, ac yn barod i ŵeddio ar y creigiau a'r mynyddoedd i syrthio arno; tra mae y cyfiawn yn cael ei ddwyn ar adenydd gobaith, yn gysurus a* cha- lonog yn yr awr gyfyng. Mae gan y cyfiawn obaith ar y'ddau tu, megis y mae i'r drygionus ei ofnau : mae yn gobeithio fod ei holl drallodau yn ter- fynu, a bod ei hapusrwydd yn dechreu. Ond i fod yn fwy manol, sylwaf— 1. Yr hyn sydd yn gwneuthur marw- ol y cyfiawn yn gysurus, yw ei fod wedi cael buddugoliaeth ar ei holl elynion. Medda rhai gymmaint o sicrwj-dd fel y gallant ddywedyd gyda'r apostol, "Mi a ymdrechais ymdrech deg; mi a or- phenais fy nghyrfa," 2 Tim. 4. 7.; rhaid fod hyn yn gysur yn wir. Beth a all roi mwy o orfoledd i ddyn mewn ystyr naturiol, na meddwl fod y gelyn- ion ag sydd gynnifer o weithiau wedi ymosod arao, wedi eu darostwng oll? Ÿna rhaid fod Cristion yn llawen iawn fod ganddo y sail leiaf i obeithio fod ei elynion ysbrydol wedi eu gorchfygu oll. Tra y gweithredai ar chwareu- fwrdd bywyd, yr oedd y byd, y cnawd, a'r diafol, yn elynion digiion iddo. Gosodasant lawer o faglau iddo fel y gellid ei ddal; cymmerasant lawer o ffyrdd er ei lithio i bechu; ond nerth- wyd ef i sefyll yn ddewr yn eu herbyn oll, ac yn awr ỳ mae yn ììawenhau yn fuddugoliaethus yn marwolaeth. Nid iddo wneuthur ei hun, ond iddo "gael ei wneuthur yn fwy na choncwerm- ar ei lioll eiynion trwy yr hwn a'i carodd ef." Anaml iawn y inae y gwroniaid cryfaf a dewraf ag sydd Avedi bod mewn brwvdrau gwaedlyd iawn, wedi 28