Welsh Journals

f ŵjuipjìẁ a'r Éiptòaẅ, Hhif. 17. MAI, 1855. Cyf. 2 AMSER. Y mae o'r canlyniad mwyaf i ni wneuthur iawn ddefnydd o'n hamser. Gwastraff ar amser sydd wastraíf ar dalent werthfawr a roddodd Duw i ni ì ryw ddyben da, ac y mae yn cael ei threulio yn ofer pan na ddefnyddir hi i'r bwriady rhoddwyd higanddo Ef. Gellir dywedyd am amser, mai y rhodd o fywyd ydyw ; canys dyma y peth y gwneir ein dyddiau, ein misocdd, a'n blyneddoedd i fyny o hono. O ! mor bwysig gan hyny yw ar ein bod yn treulio ein hamser er gogoniant ein Duw, a llesàd ein hunain, a'n cyd- greaduriaid. Os ydym wedi ei golli ef hyd yma, dylem ddyblu ein diwydrwydd yn y cyflawniad o'n dyledswyddau presenol a dyfodol. Yr amsor fu, aeth heibio, Nis gelli ei alw yn oì: Yr utnser sydd mae genych, Paid a'i ddefnyddio'n ffol, Och! y fath duedd niweidiol a dinystriol sydd ynom i oedi dyledswyddau amser. Onid yw bod yn esgeulus o waith y dydd heddyw, a'i daflu ymaith hyd y fory wedi dinystrio miloedd yn eu hamgylch- iadau bydol; a mwy na hyny, onid oes lluoedd yn mhlith y dorf annedwydd yn y trueni tragwyddol yn llefain "0! nadymostyngaswn mewn dydd o ras"— "O! nad ufuddaswn yn yr awr gymeradwy." Ond yn awr darfu yr awr, darfu y dydd, darfu yr haf, darfu tymor iechydwriaeth, aeth y cynauaf hcihio, ac nid ydym yn gadwedig. Nac oedwn gan hyny hyd y fory yr hyn a ddywecl rheswrn, cydwybod, a Bibl