Welsh Journals

f ŵjtm}stjìẁ it'r ẅmrÄ Rhip. 3. MAWRTH, 1854. Cyf. 1, $) ftfjflrúieati a'r $3uî)Iírmi. "Daü wr a aethant i fyny i'r deml i weddio," &c.—Luc 18, 10-14. Y ddameg hon a lefarwyd gan Iesu Grist wrth y rhai oeddynt yn hyderu arnynt eu hunain eu hod yn gyfiawn ac yn diystyru ereill. " Dau ẃr (ebe fe), a aethant i fyny i'r deml i weddio : un yn Pharisead, a'r llall yn Bublican." Ar bwys y ddamcg sylwaf,— 1. Ar y tebygolrwydd rhwng y giorthrychau a nodir, sef y Pharisead a'r Publican. 1. Dynion oeddynt eill dau.—Nid dyn ac angel, na dyn ac anifail, ond dau ddyn oeddynt. Yr oedd gan bob un o honynt gorff ac cnaid. Yr oedd pob un o honynt yn ddeiliad o lywodraeth foesol Duw, ac yn wynebu ar fyd arall. Fe allai fod y Pharisead yu edrych yn ddiystyrllyd ar y Publican, fel rliyw grè- adur îslaw iddo ef yn nghlorian bodolaeth. Mae llawer yn debyg iddo eto yn y byd—edrychant yn ddiystyrllyd iawn ar eu cyd-ddynion. 2. Ilwy a ymosodasant ar yr un gicaith, sef gweddio.—Yr oedd ganddynt waith da mewn llaw— gwaith ag y dylai pob dyn mewn ocd a synwyr fod wrtho yn barhaus: " Gweddiwch yn ddibaid." 3. Ilioy a aethant i'r un lle i weddio, scf i'r dcml. Y deml oedd tý Dduw o dan yr Hen Destament. Yr oedd yn dŷ gwcddi o Ddwyfol osodiad. Yr oedd y bobl yn arfor myned yno i weddio ar amscrau sefydlog, ac yr oeddynt yn meddwl yn gyffrcdin fod gM'eddiau'r gynulleidfa yno yti cael eu gwrando bob amser.