Welsh Journals

Y CRONICL. Rhif 242. MEHEFIN, 1863. Cyf. XXI. &nercf)ton a p?aneston. j o s E P H. Ymddyddan IV. Judah. Wel, nhad, darfyddodd ein hŷd ninnau; y mae yr ysgub ddiweddaf wedi ei dyrnu, a'r dyrnaid olaf wedi ei falu. Gwir, y rnac yma ddigon o laeth, a mel, a gwin, a ffrwythau perllanau; ond pwy fedr weithio yn galed lieb fara? Jacob. Wel, fy mhlentyn, y mae digon p ỳd yn yr Aifft, a chroeso i'w gael ond talu am dano. Buin yn siarad heddyw à Daniel, fy nghymydog; y mae ei weision ef newydd ddychwel- yd a'u ffetanau yn Uawnion o'r ŷd goreu a t'alwyri erioed. Bu rhai o'n cymydogîjon yn yr Aifft er's misoedd, eraiil er's blynyddoedd, ac nid oes neb o honynt yn dyfod adref yn waglaw. Ehoddant air uchcl iawn i'r gwr sydd yn llywydd ar y wlad, ac yn cadw ogoriadau yr ystordai. Y mae genym iiinnau bynau asynod o ddarnau arian, nad ydynt dda i ddim ond i'w newid am nwyddau ydynt o wir werth. Judah. Ië, fy nhad; ond y mae yr Ailh yn mhell, a*r ffordd sydd yn arwain yno yn myued drwy lawer iawn o anialwch. Bydd yn rhaid i'r asynod gael deuddeg diwrnod i iyned, a llawer rhagor i ddychwelyd o dan eu pynaü. Jacob. Nid yw yr Aitft yn mhellaeh i chwi nag ydyw i eraill. Bu rhai o'n cymydogion yno f'wy nag unwaìth, ac j mae rhywun o'n hymyl yn myned yno bob dydd. Bydd yu hawdd i chwi gael cwmui bob cam. Gwyddoch fod genym ni yr asynod goreu am deithio yn yr holl wlad, a digon o ebran i'w roddi rddynt; ac y mae deg o honoch chwithau yu'fechgja