Welsh Journals

Search over 450 titles and 1.2 million pages

Y DYSGEDYDD. Rhif. 169] RHAGFYR 1835. \ [Cyp. XIV. Y GOLYGFEYDD DÌWEDDAF AR FYWYD PENDEFIGES URDDASOL. RyW amser yn öl cefais fy rtgal ẅ i yrti- weled â phendefìges obeithiol pan ar ei hangeuol orweddle, ac i dystio golygfeydd syddyn dwys ddwfnhauèffaith ystyriaethaü y meddwl. Fe'm tueddwyd i yrhweled â hi ar y cyntaf ar ddymuniad cyfaill. lusteddaí ar esmwythfainc, gan bwyso ar obenydd. Ni allesid barnu wrth ei hymddango&iad ei bod moragos i'w hymddattodiad ag ydoedd. Yr oedd ei nith a'i chwaer yn brcscnnol. Ar ol ymddyddan ychydig eiriau, gofynaisiddi a oedd yn ewyllysio fy ngweled yn fwy uuigol. Dywedodd mai hyn ydoedd ei dymuniad. Gyda hyn ei charènydd yn union a enciliasant i ystafoll aralî. Dechreuais ÿ gyfeillach, gan ymholi pa ham y danfonoddam danaf, oblegid nid oedd yn ymddangos ei bod raeWn uu perygl uniongyrchol. Dywedodd ei bod yn dymuno ymddyddan â mi am bethau difrifol. Holais hi am natur ei hafiechyd. Dy wédodd wrthyf fod ei hafiechyd o hen arosiad, ac ofnai eì fod hefyd yn anfeddyginiaethol. Yr oedd ei hysgyfaint yn gwaethygu, a dwfr yn aros rhwng ei dẃyfron. Wrth i mi droi ati yn nghylch pethau ysbrydol, amlygai alar nid bychan o barth idd ei híechydwriaetb, gan ddweyd föd yr ofnau mwyaf arei meddẃl tnai yn gOlledig y byddai hi yn y diwedd. Fel yr oedd uatur ei dolnr yn gwneuthur èi hadferiad yn gwbl anobeithiol, ystyriais mai fy swydd ddyledus oedd dywedyd wrthi nad tebyg y byddai îddi wéllâu mwy; er y gallasai hi fod yn dihoeni am wythnosau, ac efallai fisoedd, etto y byddai idd eihafiechyd presennol ei dwyn i'r bedd, a hyny wrth bob tebygolrwydd gyda buandra. Dyẅed- ais fod pob dyn, o ba sefy llfa bynag y byddaî, òs oedd yn amddifad o wir edifeirwch, fFydd yn Nghrist, a charìad at Dduw, ag achos mawr i ofnij etto fy mod i yn hytrach yn caru ei gweléd hi yn yr agwedd hon o ran ei meddwl na phe buasai mewn difaterwch ác anystyriacth: er y cwbl ei bod yn hollol amddifad o wir obaith am w yufydedigr wydd 45 diddiwedd. Ni ẁneuthum un ýmgais i ladd ei hofnau, ond amcenais fwyhau yr argraflf- ladau difrifol oedd ar ei meddwl, trwy aros ar burdeb Duẃ, santeiddrwydd ac ehangder ei gyfraith, ei barhaus gasinebatbechod, a'i benderfyniad idd ei gosbi yn ol rheolau diwyrni éi gyfraìth burìan. Gẃrandawodd ar hyn oll gydaneiîlduolsylw, ymddangosai mégys gwedi ei gorlanw gan argyhoeddiad o'i phechadurusrwydd, a'i hamddifadrwydd o un góbaith am faddeuant. Wrth ganfod ei meddwl mor barod i ddyrnod y gwirionedd, a'i chalon mor dder- byniol o'i rym, adroddais jddi fy sefyllfa fy hun:—" Bu fy argyhoeddiad i, eíallai, mor ddwfn a'r eiddochwithau. Mi a gefais mai peth niweidiol a chwerw iawn yw pechu yn erbyn Duw, ac oni buasai crediniaeth fod Iesu Grist gwedi dyfod i'r byd i gadw pechaduriaid, buaswn mor druenus fy sef. yllfa ag ydych chwi y fynyd hon." Hys- bysais iddi sylfeini fy ngobaith fy hun, a phregethais yr efengyl iddi yn ei holl rad- lonrwydd. Beth bynag, nid oedd yn derbyn dim dyddanwch oddiwrth y gwirionedd, a dywedodd ei bod yn ofni y byddai byth yn golledig. Gelwais i mewn ei pherthynasau, ac ar ol darllen a gweddio ymadawais. Tua'r cyfnos cefais fy ngwysio i ymweled â hi drachefn, oblegyd tybiwyd ei bod yn marw. Cyfodais o'm gwely, ac ufuddheais idd ei deiseb. Yr oedd y lleuad felynwen yn ymddyscleirio yn ei thanbeidrwydd ehangaf, y môr—ar hyd lanau pa un y rhodiwn—ydoedd ddigyflro, a phelydrau y llu nefolaidd oeddynt yn dysclair-hardd dy- wynu ar ei wynebpryd Hydan. Nid oedd cwmmwl crogedig idd ei weled yn yr awyr- gylch. Nid oedd cymmaint ag awel yn mudo i ddeffroi Uonyddwch natur. Y cwbl oedd dawel a dystaw. Nid oedd yn ddichon- adwy fod yr argraffiadau a ddygwyd ar y meddwl trwy yr ölygfa hon ddim amgen na syndod o ddoethineb a gallu Duw, roewu diolchgarwch addurnawl iddo aiu ei ddaiouì