Welsh Journals

Search over 450 titles and 1.2 million pages

Y TYST APOSTOLAIDD. HYDREF, 1849. PWYSIGRWYDD IAWN SYNIAD AM Y MESIA. 'Beth a debygwch chwi am Grist."—Math. xxii. 43. Yk oedd cin Harglwydd Iesu Grist yti berson digyffelyb, ei hoíl bregethau oedd- ent fywiog ac argyhoeddiadol, ei gym- deithas ydoedd felus, a'i ofyniadau yn bwysig a pherthynasol. Nid yw ein Hathraw bendigedig yn gofyn i'r Phari- ceaid, pa un a oeddent yn credu dyfod- iad Cnst i'r byd neu nad oeddeut, buasai hyny yu afreidiol, gan fod yr Iuddowon fel cenedl yn dysgwyl am y Mesia; eithr ei ofyniad ydoéda, Pa beth oeddent yn debygu am y Cristhwnw a ddysgwylient? Mab i bwy ydoedd? Dywedent wrtho, Mab Dafydd. Dengys hyn eu bod yn eithaf hysbys o'r llinach o ba un yr oedd y Mesia i hanu, yr hyn beth ydoedd fuddiol yn ei le, ond nid yn eithaf digon- olj gan hyny, i'r dyben i'w hargyhoeddi o'r rheidioldeb iddynt feddu gwybodaeth uwch am Grist, canys afre?ymol i ni feddwl fod ein Harglwydd yn chwareu ar eiriau i'r dyben i ddyrysu ei wranda- wyr, gofyna idd^nt drachefn," Pa fodd y mae Dafydd yn yr Ysbryd yn ei alw ef yu Arglwydd, gan ddywedyd, Dywedodd yr Arglwydd wrth fy Arglwydd. eistedd ar fy neheulaw, hyd oni osodwyf dy el- ynion yn droedfainc ì'th draed di." Os yw Dafydd, gan hyny, yn ei alw ef yn Argìwydd, pafodd y mae efe yn fab iddo? Yr oedd y gofyniad hwn yn eithaf rhes- ymol, oblegyd y tadau sydd yn ol tr'efn natur i arglwyddiaethu ar y meibion, ac nid y meibion ar y tadau; o ganlyniad, yr oedd yn anghenrheidiol gwybod pa reswm oedd gan Dafydd i alw y mab hwn o'i eiddo yn Arglwydd. Ond er mor briodol ydoedd y gofyniad hwn, methas- ant ei ateb, yr hyn a ddengyö nad oedd- ent yn deall y prophw*ydohaethau, canys pe felly, buasent yn gallu rhoddi atebiad ìddo gyda yr un hawsdra ag y dywedas- ant ar y cyntaf fod Crist yn fab Dafydd. Pwnc em testyn yw, Fod synlad cywir am Grist o'r pwys a'r eanlyniad mwyaf. îíid iawn cymeryd pethau af antur am berson aiof feẃr á Ŵirist, profai hyny ein bod yn ddifater am ogoniant Duw a'n lleshad ysbrydol ein hunain; o herwydd paham ni a ddylem brofi ein syniadau wrth y maen prawf, mewn trefn i ni feddu sicrwydd am dan}rnt, pa un a yd- yut yn ol y gwirionedd neu beidio; canys yr ydym yn gweled fod ein Harglwydd ynìa yn gwasgu jT pwnc at feddwl ei wrandawyr gyda'r dwj'ster mwyaf, gan ddywedyd, Os yw Dafydd, gan hyny, yn ei alw ef yn Arglwydd, pa fodd y mae efe yn fab iddo? Syniad cywir am ber- son neu wrthddrych, yw syniad am dano yr hyn ydyw mewn gwirionedd yn ol y dystiolaeth a fyddo genym o hono. Heb nodi yn bresenol y syniadau anghyfadd- asol y mae dynion rhagfarnllyd wedi goleddu am wrthddrychau cymeradwy, na'r syniadau tyner y mae personau daîl- bleidiol o dan ddyìanwad serch cuawdol wedi fynwesu am wrthcldiychau dryg- ionus, ni a sylwn nad yw meddwí parch- us am bersonau gwir anrhydeddus ddim yn gywir bob amser; hyny yw, er syniad yn barchus, bydd yr enaid wedi y cwbl yn ymddifad o syniad cywir. Yr oedd Ìlawer iawn yn lsrael yn amser ein Hi- achawdwr yn meddwl yn dda iawn am dano, ond er hyny y mae yn eglur iddynt fyw a marw heb feddu gwir adnabydd- iaeth o hono. Peichid ef yn fawr ìaŵn ar gyfrif ei ddiniweidrwydd rhyfeddol gan y lliaws cyffredin y dyddiau nyny: " Yr hwn pan ddifenwyd, ni ddifenwodd dra- chefn; pan ddyoddefodd, ni fygythiodd; eithr rhoddodd ar y neb sydd yn barnu yn gyfiawn:" ac yr oedd yr ymddygiad hwn o eiddo ein Harglwydd, yn creu tos- turi mewn meddyliau tuag ato, a pharodd i bagan dideimlad ofyn, "Ond pa ddrwg awniaeth efe." Canmoh'd ef gan y cyn- rèdîn-y-dyddiau hyny hefyd o herwydd éi ieyrthiau daionus, ac yn neillduol perchid ef fel raedàyg rhagorol, yr hwn oedd trwy ei aîr yn iachau pob clefj'd ac' afiechyd yn mhlith ei bobl, heb ofyn tuí- rhyw dal arianol gan neb am ei lafur. 29