Welsh Journals

Cjlíjjgratoît, IV. Gyfhes.] TAÖHWEDD, 1872. [Rhif 131. ü lius. ATDYNIAD Y GROES. "A minau, os dyrchefir fi oddiar-y ddaear, a dynaf bawb ataf fy hun."—Ioan xii. 32- ,YWED Walker, yn y llyfr hwnw o'i eiddo, " Athroniaeth Trefn Iachawdwriaeth," pe buasai i blaned dori allan o'i chylchrod yn y gyfundrefn heulawg, y buasai ynddi duedd i redeg ymaith am bylh, heb un gobaith adferiad, oddieithr i'r haul, canolbwynt mawr atdyniad, allu mewn rhyw ddull neu gilydd ei dylyn yn ei theithiau, a neshau ati, a thrwy nerth ei atdyniad ei chysylltu ag ef ei hun, ac felly ei dwyn yn ol i'w chylchdro cyntefig. Yn awr, nid yw hyn ond tybiaeth yn y byd anianyddol, ond y mae yn ffaith jfo y byd moesol: mae y ddeddf ag jdoedd yn cysylltu dyn â Duw wedi ei thori, mae y serchiadau dyDol wedi ymddyeithrio oddiwrth Dduw,agelyn- iaeth ac hunanoldeb wedi llanw y galon, a phobpeth mewn canlyuiad wedi myued yn annhrefnus; oud yn Bghyflawnder yr amser, gwnaeth Haul y Cyfiawnder ei ymddangosiad,adaeth mor agos nes y mae yr enaid yn teimlo ẁ allu tyniadol, a thrwy hyny, yn cael ei ddwyn yn ol i'w hen gylchrod, i droi 0 gwmpas iddo mewn undeb, cariad, a serch. Ymddengys mai dwyn y byd i drefn ydoedd amcau mawr yr ymgnawdoliad. Daeth Mab Duw yn ddyn er mwyn marw, fel y gallai drwy farw farnu y byd, a bwrw allan ei dywysog. Mae yr enaid wrth natur dan ddylanwad y tywysog. Dygodd pechod ef i feddiaut y cryfarfog, ac nid yw yn ei allu i ym- ryddhau oddiwrtho ; &nd " i hyn yr yuiddangosodd Mab Dnw, fel y datodai weithredoedd diafol;" ac wedi datod y gweithredoedd, mae y pechadur yn cael ei ddwyn yn ol i'w le priodol. Ac yn yr adnod sydd uwchban ein hysgrif, mae Crist yn dangos mai trwy farw y byddai iddo wneyd hyDy : " A minau," mewn gwrtbgyferbyniad i dywysog y byd hwn, "osdyrchefir fi oddiar y ddaear, a dyiiaf bawb ataf fy hun." Dyrchafu i'r groes a olygir : " Hyn a ddywedodd Efe gan arwj'ddo o ba angeu y byddai farw." Mae Crist, trwy farw, wedi ysbeilio Satan o'i allu, wedi ei fwrw allan o lywodraeth; ac wedi bwrw allan y tywysog, mae pob- peth ag sydd yn wrtuwyneb i gyfiawn- der yn cael ei ddarostwng, a'r pechadur mewn canlyniad yn caeí ei dynu at Grist: " A dycaf bawb ataf fy hun." Mae ystyr eang iawn i'r gair " pawb " • yn yr adnod bon. Mae yn golygu pawb allan o bob llwyth, iaith, pobl, a chenedl, ond y rhai a wnaDt auDghredu. Nid oes dim ond annghredÌDJaeth a gelyniaeth y galon fedr rwy'stro rnarw- olaeth Crist i gyrhaedd ^y dyben hwn —"tynu pawb." A dyma'r gwirion- edd y gelwir sylw ato yn yr ysgrif hon, sef,— 51