Welsh Journals

Search over 450 titles and 1.2 million pages

Y CYLCHGRAWN. RhIF. XXXV.] CHWEFROR, 1854. [Llyfä IV. Y BÁICH TEWM. n Canys fy nghatnweddau a aethant dros fy mhen; megis baieh trwm, y maent jti rhy drwm i mi."—Salm xxxviii. 4. Y mae y testun wedi ei lefaru gan ddyn ag oedd mewn trafferth gyda'i bechod. Peth trafferthus yw pechod; y mae wedi achosi trafferth flin i filoedd lawer, ac fe ddaw pawb i dratferth o'i blegid rhyw bryd; cyn sicred a bod pob dyn yn bechadur, fe ddaw pawb i drafferth oblegid ei bechod. Mae yn wir fod nwyd bechadurus yn nghalon dyn. Nid oes dim yn haws ganddo na phechu. Mae yn pechu mor hawdd ag y mae yn anadlu. Nid oes dim yn fwy pleserus na phechod gan y dyn sydd o dan ei lywodraeth. Mae mor wir a hyny nad oes dim mor an- hawdd ei ddwyn a'r drafferth sydd yn canlyn pechod. Nid oes dim mor ofhadwy a'r galar, a'r griddfan, a'rgwae ag y mae pechod yn dwyn dynion i'w gafael. Pa mor felus bynag y byddo yn y genau, fe fydd yn y bol yn chwerw ofnadwy. Yn y diwedd efe a frath fel sarph, ac a biga fel neidr. Mae y Salm yn cael ei galw yn Salm Dafydd er coffa; er coffa pa beth ni ddy- ycdir. Efallai mai Salm i atolygu ar yr Arglwydd i gofio am dano a thrugarhau ^rtho a feddylir. Neu efallai, os yw y titl aor hen a'r Salm ei hunan, os Dafydd yw awdwr y titl yn gystal a'r Salm, ei fod w'edi ei hysgrifcnu cr mwyn cyfeirio ati tra aa bjrw yn y ^yd,er dwyn ì'w g01" dyw~ y<jd ei enaid ac agwedd ei feddwl ar y pryd; leI y bydd dynion yn cadw dydd-lyfrau, ac yrt rhestru rhyw brofiadau neillduol yn- üdynt yn gystal a dygwyddiadau nodedig. «lae ymweliadau yr Arglwydd â ni yn üeüwng o fod ar gof a chadw, ac nid yw ëweithrcdiadau ein meddwl ninnau tuag ato ™ o bryd i bryd yn bethau ag y dylid eu ûannghofio. Barna rhai fod Dafydd pan ysgníenodd y Salm mewn rhyw gystudd corphorol trwra, a bod yr Arglwydd'wedi gosod y cystudd hwnw arno yn gospedigaeth am ei bcchod. Ond efallai, wedi y cwbl, nad oedd yma un cystudd ond cystudd enaid edifeiriol. Mae yn sicr nad oes un dolur mor fudr, mor ffiaidd) a drewedig, a phechod; ac nid oes un poen mor ddwys a gaìar gwir- ioneddol am bechod. Pa fodd bynag yr oedd ar gorph y Salmydd, y mae yn amlwg fod ei enaid mcwntraíferth fawr. Yr oedd yn gydwybodol o bechod; mewn gofid o'i nerwydd, ac yn ofni yn ei galon gael ei gospi am dano. "Arglwydd," medd efe, "na cherydda fi yn dy lid, ac na chospa fì yn dy ddigllonedd. Yr wyf yn haeddu y cerydd trymaf. Gwn mai cyfiawn fyddai y gospedigaeth fwyaf dychrynliyd arnaf; yr wryf yn cyfiawn haeddu dy ddigllonedd mwyafangerddol. Ond 0, trugaredd; arbed os gweli yn dda. Canys y mae dy saethau yn nglyn ynof, a'th law yn drom arnaf. Gwn wrth y peth yr wyf yn ei deimlo eisioes, mai peth ofnadwy yw syrthio yn llaw y Duw byw. Gwn y dichon dy saethau fy nhrywanu a gofidiau tragywyddoì. Gwn, wrth bwys dy law, mai peth hawdd i ti fyddai fy nyfctha am byth. Nid oes Iwybr i mi i ddianc o'th afael—nis gallaf gilio oddiar dy ffordd; ac nid ceisio diano rhagot yr wyf, ond ceisio trugaredd. Nid oes iechyd yn fy nghnawd o herwydd dy ddigllonedd, ac nid oes heddwch i'm hesgyrn oblegid fy mhechod." Pan fyddo yr euaid yn teimlo chwerwder pechod, y mae j cnawd a'r esgyrn yn cjTd-deimlo; y mae y fath undeb rhwng y meddwl a'r corph, fel pan fyddo y naill yn nyfnderoedd gofidiau, nis gall y llall fod yn rhydcl rhag poenau. "Canys fy nghamM^eddau a aethant dros fy mhcn," &c. Y mao y Salmydd yn dywedyd dau beth am ei bechod y rhai y gvvjrr pob dyn gwir edifeiriol yn brofiadol am danynt; tra byddom ni yn siarad am danynt, os siaradwn yn gywir, bydd pob un ag sydd wedi gwir edifarhau yii medru eu